Ratownik opatruje głowę młodego mężczyzny, który pod wpływem alkoholu stracił przytomność i doznał urazu. Przypadkowe osoby zaopiekowały się nim i wezwały pomoc medyczną.
Siedemdziesięcioletnia samotna kobieta z urazem biodra czekała na pomoc kilka godzin.
95 letnia kobieta z objawami udaru. Ratownik ma obowiązek przetransportować chorą do szpitala. Istnieje jednak ryzyko, że pacjentka nie wróci już do domu. 
Chora na COVID kobieta, choć nie wymagała hospitalizacji, uległa naciskom rodziny, która przerzuciła ciężar opieki na innych. 
Chwilę przed przyjazdem karetki w mieszkaniu doszło do awantury. Wnuk oskarżył żonę pacjenta o zaniedbania. 
Mężczyzna, zaniepokojony swoim stanem zdrowia i wizją utraty pracy, sam wezwał zespół medyczny. Godzi się na hospitalizację.
Przyczyną wezwania zespołu medycznego była niedrożność tętnicy, która groziła amputacją nogi.
Pacjentka w 14. tygodniu ciąży. Test potwierdza COVID. Szpital odmówił hospitalizacji.
Trzecia fala pandemii. Pacjent z dusznością, chorobami współistniejącymi i saturacją poniżej 90. Kwalifikuje się do tlenoterapii. Znalezienie miejsca w szpitalu jest niemożliwe.
Pacjentka w drodze do karetki próbuje zaspokoić swoją potrzebę bezpieczeństwa.
Sąsiedzi wezwali karetkę, bo przeszkadzał im widok leżącego pod ich oknami pijanego człowieka.
Zespoły medyczne odpoczywają wtedy, kiedy mogą a nie wtedy, kiedy chcą. Wypoczynek jest niezbędny po to, aby nie popełniać błędów.
Kobieta ze złamaną kością udową. W pierwszej kolejności podaje się leki przeciwbólowe a następnie ewakuuje do szpitala. Najważniejszy jest komfort pacjenta.
W Polsce ponad połowa problemów zdrowotnych załatwiana jest przez medycynę ratunkową.
Cykl „To się wydarza” stanowi efekt współuczestniczenia, dyskretnej obserwacji intymnych przestrzeni pacjentów i zarazem pracy ratowników w trakcie wyjazdów do chorego.
Ratownicze interwencje mogą czasem przywodzić na myśl zderzenie dwóch kontrastujących światów. W niedostępną postronnym intymną przestrzeń zamieszkania, pełną osobistych przedmiotów, znaków i symboli wkraczają nagle „umundurowani” i „uzbrojeni” w dziwne przyrządy ratownicy, obcy, wykonujący swoją pracę. Siłą rzeczy zbliżają się do pacjentów, którzy – w wielu wypadkach oczekują od nich bliskości i zrozumienia. Przeprowadzane przez ratowników wywiady paradoksalnie dają możliwość wypowiedzenia się i zarazem spełnią oczekiwania bycia wysłuchanym. Dlatego nie bez znaczenia okazały się też relacje pomiędzy pacjentami i pracownikami służby zdrowia.
Fotograf również bywa intruzem, który towarzysząc ratownikom zastaje nieprzygotowany do fotografowania prywatny świat, który na fotografiach zdaje się wiele opowiadać o pacjentach, warunkach w jakich żyją, osobistej kosmologii gromadzonych wokół rzeczy, a nawet nałogach czy też samotności. Emocjonalne napięcia i przepełniona dramatem atmosfera takich spotkań pozwala fotografowi zniknąć, niejako wtopić się w otoczenie. W końcu moje wtargnięcie w zamknięte dla obcych miejsca wytwarza osobliwą więź pomiędzy fotografującą a fotografowanymi (ratownikami i pacjentami), zarejestrowanymi w chwilach i wnętrzach dalekich od naszych wyobrażeń…
3 października 2021